W monachijskiej pracowni Romana Kochanowskiego

4Na wystawie zostaną zaprezentowane dokumenty, zdjęcia, sprzęty i pamiątki pokazujące zuniwersalizowany obraz życia i pracy malarza w drugiej połowy XIX wieku w Monachium. Na przykładzie wyobrażeniowej pracowni Romana Kochanowskiego zostanie wyrażona idea dziewiętnastowiecznego„atelier”, z jego różnorodnymi funkcjami: miejscem pracy, życia, prezentacji osobowości i indywidualności artysty oraz sprzedaży tworzonych dzieł.

Prezentowane prace Romana Kochanowskiego:
• Rysunki: pogrupowane tak, aby czytelna była różnorodność motywów, rozwiązań stylistycznych i pełnionych funkcji – studium z natury, ćwiczenia, szkice przygotowawcze, prace samoistne.
• Obrazy (kilka): pokazujące różnorodność tematyczną, czyli portrety, martwe natury, pejzaże, z naturalną przewagą pejzaży, które artysta tworzył najchętniej. Pokazane zostaną przemiany w stosowanej technice malarskiej, zmiana palety barwnej, odejście od „fini”, zmiana faktury obrazu.
• Inne: ilustracje, rysunki tworzone na zamówienia wydawnictw, kalendarze, projekty winiet, wachlarze.
Pracom Romana Kochanowskiego towarzyszyć będą wybrane dzieła artystów, z którymi wiązała go przyjaźń lub zażyłość.
Prezentowane prace innych artystów:
• Piotra Stachiewicza: długoletniego przyjaciela, mieszkającego i tworzącego w Krakowie, rodzinnym mieście Kochanowskiego.
• Alfreda Wierusza-Kowalskiego, bliskiego kompana ze spędzonego w całości życia w Monachium.
• Henryka Grabińskiego, malarza pejzażowego, profesora z krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych.

Część dokumentalna – archiwalia ze spuścizny Romana Kochanowskiego:
• Listy rodzinne, przyjacielskie i oficjalne
• Dokumenty dotyczące życia osobistego
• Archiwalia ogólne, dotyczące reguł życia w Monachium, studiów, wystawiennictwa.

Roman Kochanowski urodził się w 1857 roku w Krakowie, zmarł w 1945 we Freisingu. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a później (1874-80) na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. W 1881 roku wyjechał do Monachium, gdzie rozpoczął samodzielną pracę artystyczną. Brał udział w wystawach w Monachium, Wiedniu, Londynie, Krakowie, Warszawie, Lwowie i innych miastach Europy. W 1892 i 1894 roku otrzymał wysokie wyróżnienia za swoje prace pokazane na wystawach w Londynie i Lwowie. Współpracował z pismami społeczno-kulturalnymi w Polsce i Niemczech.
Tworzył głównie pejzaże – nastrojowe, często utrzymane w tej samej gamie kolorystycznej, wyrafinowane, oparte na subtelnych zróżnicowaniach tonalnych zharmonizowanych ze sobą barw. Tematów artysta poszukiwał w podkrakowskim krajobrazie, ale oczywiście sięgał też do motywów pejzażu bawarskiego. Był bardzo konsekwentnym twórcą. W swoich dziełach zamykał nastrój przedstawianego wycinka świata. Nie szukał efektownych widoków, ani ujęć. W tym co powszechne, dostępne oczom każdego człowieka, odkrywał piękno i siłę przeżyć. Stylistycznie podążał od realistycznej i chłodnej wierności szczegółowi do ekspresyjnej sumaryczności, syntetyczności osiąganej zamaszystym, energicznym ruchem pędzla, bogactwem nie barw, ale tonów kolorystycznych.
W spuściźnie artystycznej zachowały się setki rysunków, niezwykłych malarskich studiów natury, ukończonych kompozycji lub zapisków widzianej rzeczywistości.

Top