Wystawy czasowe

Wystawa Czasowa:

WAJDA Suwałki

Zorganizowana w 2019 roku w Krakowie i przeniesiona do Suwałk wystawa jest poświęcona twórczości filmowej wybitnego reżysera Andrzeja Wajdy. Na trzech przestrzeniach wystawowych muzeum zaprezentowano m.in. fotosy z ikonicznych filmów, zdjęcia reżysera stojącego za kamerą, fragmenty scenariuszy, opisów i rysunków z planów filmowych oraz wiele listów (m.in. Jarosława Iwaszkiewicza) i pamiątek rodzinnych (jedną z nich jest odnaleziona po wielu latach szabla oficerska Jakuba Wajdy, którą syn Andrzej ukrył w 1939 roku, a odzyskał dopiero kilka lat przed śmiercią). Na ekranach pokazywane są sceny z jedenastu filmów. Na wystawie zaprezentowane zostały również najważniejsze nagrody filmowe, w tym Oscar z 2000 roku za całokształt twórczości, oraz Złoty Lew z Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji. Obie statuetki są dowodem uznania, jakim cieszyła się na świecie sztuka filmowa polskiego reżysera. Z wystawy dowiemy się także, jakie związki łączyły Andrzeja Wajdę z Suwałkami, a przede wszystkim dlaczego temu artyście należy mu się miejsce w panteonie zasłużonych mieszkańców naszego miasta. Wystawa w muzeum wieńczy obchody Roku Andrzeja Wajdy w Suwałkach.

Wystawie WAJDA Suwałki towarzyszy informator wydany przez Muzeum Okręgowe w Suwałkach (cena 10 zł). Zawarty w nim szkic kuratora ekspozycji Rafała Syski jest kluczem do zrozumienia jej idei. Muzeum posiada też w sprzedaży album pt. Wajda (wyd. Muzeum Narodowe w Krakowie; cena 65 zł)

Dar. Izabela Roman – kolekcja polskiej sztuki współczesnej”.

Takiego pokazu w suwalskiej Resursie jeszcze nie było. Klasyka rodzimego malarstwa współczesnego i jeszcze „gorące” dzieła z drugiej dekady XXI wieku. Wśród nich wyciszona, monochromatyczna Figura Jana Lebensteina (1931–1999) z 1961 roku i emanujące energią, ekspresyjne i „dzikie” Ćwiczenia, 1981, Eugeniusza Markowskiego (1912–2007). Są melancholijne, smutne i samotne „zjawy” Stasysa Eidrigevičiusa (1949) i baśniowe sceny z grafik Ryszarda Stryjca (1932–1997). Jest malarstwo materii Bronisława Kierzkowskiego i figuratywna scena o wieloznacznym tytule Złe instynkty kontynuatora modernizmu Zbysława Maciejewskiego (1946–1999).